“Ik had gelukkig mijn zonnebril op” zei een vriendin. Het ging over afscheid nemen op kamp. Deze vakantie vertrok de oudste (7jaar) voor de eerste keer op kamp. Het compromis tussen mijn die-hard-chiroo-vriend en mij (de scout die nooit op kamp wou gaan) was dat we Nand op “kort kamp” zouden laten gaan (6dagen ipv 10). Maar met de mogelijkheid -als alles goed zou meevallen- om het gehele kamp te blijven (wat ook het geval was).

Ik pakte dus voor 10 dagen. 10 ikea zipzakjes met een tshirt, paar kousen, onderbroek én een lief briefje. Shorts, pyama, slaapzak, zaklamp, … ik vinkte nauwgezet de lijst af. Alles paste net in de veel te grote koffer. Je hebt best wel veel nodig om op kamp te gaan…

Maar toen besefte ik dat het 10 dagen was. 10 dagen dat Nand van huis zou zijn… Wat als hij ‘s nachts niet kan slapen? Of naar het toilet moet en het niet durft te vragen? Wat als hij één van zijn migraine aanvallen krijgt?

De volgende dag vertrokken we vroeg om Nand af te zetten. En hoe enthousiaster Nand werd, hoe moeilijker ik het kreeg. En ook al was de zon nergens te bespeuren, zette ik mijn zonnebril op. In mijn achterhoofd speelde het lied “Van hier laat ik je los Tim” af en ik pinkte een eerste traan weg.