Op de valreep mijn blog van deze maand… Normaal zou ik deze op zondag 15 maart posten. Waarom ik dit zo goed weet? Op zaterdag 14 maart was er een verjaardagsfeestje gepland. Eéntje waar ik enorm naar uitkeek want het had als thema ‘Sprookjesbos’. Een thema dat ik nog niet had uitgewerkt met als gevolg een explosie op zolder van bloemen, vlinders, paddenstoelen, kabouters, glitters, een eenhoorn én een flamingo hier en daar. Een instant feelgood gevoel als je de trap op liep. Alice haar Wonderland was er niets tegen!
Het thema van mijn blog zou ‘Kringlopen’ heten want de reden dat mijn zolder al tot in de puntjes klaarstond, was de Retrodag van de kringwinkels. Een hoogdag voor retrolovers als ik. Het plan was om op tijd in de voormiddag -samen met zuslief- te vertrekken zodat ik rond de middag terug was om de laatste details voor het feestje af te werken. Mijn miniventjes zaten al klaar in mijn handtas om een leuke blogfoto te nemen tussen de kringwinkelschatten. Ik zag het volledig zitten! Tot de dag ervoor was ik er van overtuigd dat alles kon doorgaan, geen vuiltje aan de lucht. Of toch… Zaterdag merkte ik dat er vele activiteiten geschrapt werden, winkels hun deuren sloten, bijeenkomsten afgeraden werden..
Dat ik niet naar de Retrodag zou gaan was nu wel zeker maar wat met het feestje? 10 kinderen maximum, die grotendeels bij elkaar op school zitten, alles staat klaar, taart is besteld…10 kinderen die op een kleine oppervlakte samen knutselen, 4 à 5 jarigen voor wie ‘social distance’ nogal een moeilijk begrip is… twijfel… De Coronalijn overbezet natuurlijk en ook Facebook maakt mij niet wijzer, in tegendeel… Omdat mijn vriend voorstelde om misschien geen bord buiten te zetten, bekroop mij het gevoel iets ‘fouts’ te doen. Cancellen dus. Gelukkig kon ik de jarige nog blij maken met een prachtige sprookjestaart.
Als kleuterleidster kreeg ik dan maandag te horen dat de lessen opgeschort werden en er ontstond een beurtsysteem waarbij ik 3x naar school zou moeten om opvang te voorzien. Oef.. de oudste kon gewoon thuisblijven en misschien was het dan ook beter de jongste van de crèche te houden (aangezien die letterlijk elkaar aflikken). Ik zag er mij man op! Met een minikinderboerderij in de tuin en een knutselzolder prijs ik mij enorm gelukkig! De eerste week probeerde ik zoveel mogelijk ‘structuur’ te bieden (wat aangeraden wordt door verschillende experts). ‘s Morgens gingen we op zolder vertoeven waar de oudste een aantal ‘taakjes’ kreeg (lees ‘knutselwerkjes’). We begonnen met een ochtendlied, overliepen de dagen van de week, … Piece of cake! Zelf met nr. 2 die alles doet wat broer doet en dus het knutselen ineens een stuk uitdagender maakt, viel het goed mee. In de namiddag kwam meestal vriendlief naar huis en speelden we buiten. ‘s Avonds was ik kapot… Een hele dag kinderen entertainen en geen enkel me-momentje. We zitten in een bubbel en alles is ‘we’.
Begin week 2 wou de oudste niet meer naar de zolder. ‘Kijk mama de zon schijnt, gaan we naar het bos?’ Gelukkig ligt er een stukje bos op fietsafstand dus gingen we op pad. In het bos klom Nand in bomen, verzamelde takken om iets met papa te kunnen maken. Briek vond een boomstronk en ging met zijn fruitdoosje op zijn gemak zitten. De zon scheen, de vogels floten, we zijn samen en gezond… Als klap op de vuurpijl toonde een vriendelijke meneer van het Agentschap van Natuur en Bos ons waar er een Bosuil zat. ‘Een uil?? Een echte? Kijk mama hij draait zijn kopje naar ons!’ Als leermoment kan dit wel tellen. Dus besloot ik het los te laten. Structuur ok maar hoéft niet. In tijden waar we rond de oren worden geslagen met ‘sterftecijfers van de dag’ en horrorverhalen, hoéft niets…
Persoonlijk probeer ik mij bezig te houden door dagelijks knutseltips te geven, filmpjes te maken voor mijn kleuters en ik start met mondmaskers naaien. Alsof deze niet enkel het virus maar ook mijn angst kunnen tegenhouden. Alhoewel ik er nog geen heb moeten opzetten, zet ik wel andere ‘maskers’ op: Die van vrolijke mama, toegewijde juf, vlijtige huisvrouw, … zolang ik bezig ben, niets aan de hand toch? Tot op de dag dat ik mijn veilige bubbel moet verlaten en alle maskers afvallen… In de auto krijg ik hartkloppingen en éénmaal op school breekt het zweet mij uit (en het ligt niet aan de plastieken handschoenen die ik aantrek zodra ik mijn auto verlaat). Gelukkig zijn er die dag maar 3 kindjes aanwezig. Raar hoe de dingen kunnen veranderen. Datgene wat mij zoveel plezier bezorgt, namelijk mijn kleuters, is nu mijn grootste angst… De hartkloppingen neem ik echter terug mee naar huis en kan de slaap moeilijk vatten. De volgende dag ga ik door met mondmaskers naaien (nooit gedacht dat ik dat in mijn leven zou moeten doen). Voor mijn zus die de trein moet nemen om op haar school te geraken, voor mijn vriend die er voor zorgt dat de gemeente blijft draaien, voor mijn collega’s die instaan voor de opvang van kinderen, voor mijn ouders die tot de risicogroep behoren, voor een kennis die zorgkundige is, … en voor mezelf die toch net iets banger is dan ik zelf wil toegeven. De angst zal het niet tegenhouden, het slechte nieuws evenmin… maar de vrolijke boerderijprint doet een glimlach verschijnen en dat is een begin!
There is always a reason to smile… Find it…
